* * *

Odkryłem ostatnio, że poezja jest. Dla ciot
i prababek nie liczą się męskie zagrywki.
Prawdziwi mężczyźni są nie. Cierpliwi, którzy
drążą papier, nigdy nie będą zabawieni.

Kobiety, które widzisz, są tak gorące, że aż
parzą. Słuch ci wycieka uszami, słowa więzną
na papierze, a twoja mowa jest. Związana
kobieta to zawsze piękny widok, związana

tym czymś. Czego nie ma w poezji? Prawdziwych
mężczyzn jest coraz mniej i mniej i nie ma
co ukrywać się za językiem. I tak nie

zrozumiesz kobiety, choćbyś do niej mówił. Nie
będę waszym kolegą, odkryłem ostatnio,
że poezja jest, ale jej nie ma. Kobiety.

Krztuńki


Koniec świata poezji nie będzie końcem świata.
Tamten poeta jest brzydki, tamten poeta jest pe. Dałem
się nabrać na jego usta. Koniec świata. Poezji
nie będzie. Ale ja się jeszcze odgryzę. Ty się

odgryziesz. Pan, pani, państwo też się odgryzą
i będzie koniec. Świata coraz mniej. Więcej kobiet
niż mężczyzn, więcej mężczyzn nie. Pamiętam to mniej
więcej. W końcu to także był mój. Świat, który się

skończy, skoczy ci. Prosto do gardła płyną światła
tamtego. Świata nie będzie. Nie wie życie,
że się rozrzuci po wszystkich? Przede wszystkim po

ezji. Koniec świata nie będzie końcem wszech. Świata
nie połkniesz, nawet jeśli masz to głęboko. W ustach
rośnie ci świat i chcesz go od. Gryźć język, aż się skończy.