Kącik zabaw

Być ludzikiem Lego. Resorakom polewać benzynę na Octanie

i mieć za szefa dziecko – prosi na dywanik, dziwi się: jak ktoś

z takim uśmiechem może chcieć się kurczowo trzymać czapki z daszkiem

(dla niektórych to jedyny dach nad głową) – nie sposób zdjąć jej zębami

i nie stracić przy tym głowy. Czyli kto? Co dopiero uśmiech Lego zerwać z twarzy

jak plakat reklamujący nieudaną wycieczkę do Legolandu –

kończy się krachem na giełdzie dzieciństwa. Przez krach ludzik Lego

zostaje pochowany w pudełku – ma tam wypatrywać nowego dziecka,

które odsunie wieko niczym Jezus. Takie cuda tylko w Polsce. Poza jej granicami

pracuje stare dziecko na nowe Lego, będąc w ciemniejszej dupie

niż tamto Lego było w pudełku. A szef? Jak to szef, jest niczym

Jezus i traktuje stare dziecko jak ludzika Lego, podczas gdy nowe dziecko

znów zamyka je w pudełku. Będzie tam czekało na stare dziecko –

wraca niczym Jezus, by zostać złożonym w większym pudełku – prawdziwym

krachu na giełdzie. Takie cuda nie tylko w Polsce. Ludzik Lego

już nie wydostaje się na zewnątrz; nowe dziecko ma nowe dziecko,

które odwiedza Legoland w grze o Octanie czy innym Shellu,

nieważne. Ważne by być zawsze V-power na króciutkiej stacji; resorakiem.

Czasem biega się po wydziale od rana, tylko po to, żeby iść do pracy na wieczorną zmianę; taki ciężki dzień usiany jest przypadkowymi ludźmi, z którymi zamieniamy dwa-trzy słowa, korzystając ze specjalnych kodów, ustalonych dla ludzi podobnych wiekiem, językiem i obyczajem. Książka Różewicza z kolei usiana jest delikatnymi ukłuciami, wyimkami z rzeczywistości, która nas otacza, zarówno zrozumiałymi dla każdego (World Trade Center) jak i dla wybranych ("ocean Twelve czy Eleven?").

Marcin Świątkowski

Nominowany do nagrody WARTO już w 2015 roku za debiutancki tomik „Product placement”, druga książka poety wyraźnie nakreśla jego rozwój literacki.

O ile debiut Rafała Różewicza zasługiwał na rozmaite nominacje, o tyle „Państwo przodem” powinno doczekać się nagród. Zapomnijcie o „przekleństwie drugiej książki” i innych literackich zabobonach, autor wszedł właśnie do polskiej ekstraklasy i choć zdarzają mu się jeszcze drobne potknięcia, powinien w niej zajść wysoko.[...] W odróżnieniu od wielu swoich koleżanek i kolegów po fachu nie boi się popkultury, a jego wiersze są po coś, nie o czymś. Najbardziej widać to w porażającym wierszu „Gazeta”, historii młodego chińskiego poety, który popełnił samobójstwo przygnieciony pracą w fabryce tabletów i smartfonów. W bonusie dużo zapadających w pamięć wyrażeń i ogólnie dużo czysto poetyckiej frajdy.

Piotr Czerniawski
źródło Gazeta Wyborcza Wrocław