krajobraz przed bitwą a może wojną

siedzę przy biurku i piję kolejną kawę. spoglądam na czystą

kartkę na której za chwilę przysiądzie zbłąkany 

wiersz. nie myślę o nadchodzącej wojnie ani

o planowanej bitwie. zapasy nieprzygotowane  schrony

niezabezpieczone mundur czeka na wyprasowanie. siedzę

przy kawie jakby nigdy nic a wokół biegają komunikaty

spłoszone lub groźne na przemian. radio wyłączone – nie słucham

w telewizji ślinią się politycy – nie oglądam. jakiś wojskowy

przebiegł przez pokój wypił dwie setki i pobiegł dalej na kolejne

stanowisko. a tu wódka się kończy zapasy nie zrobione

i te ciągłe komunikaty…

linie podziału

lubimy dzielić czas na przed i po. wyznaczać linię

podziału mitochondrii i rozdzielać kosmos

na galaktyki. za każdym razem staramy się

wyodrębnić potencjalnego wroga przeciwko 

któremu trzeba się zjednoczyć. nasze zwycięstwo

staje się jednak porażką i kolejną linią podziału. znowu

historia dzieli się na tę przed i tę po. choć

dobrze wiemy że musimy ją teraz napisać od nowa.

zwycięzcy są przecież najlepszymi pisarzami historii.

Pięćdziesiąt siedem wierszy to potężny materiał poetycki – to niemal tsunami słów i wersów, metafor i symboli… A przecież przeczytałem tę książkę jednym tchem – i odkładając wiersze na stolik zadumałem się: to już koniec? Więcej wierszy nie ma?

Myślę, że i Państwo przeczytali te pięćdziesiąt siedem wierszy jednym tchem – i jest to najlepszy z dowodów na wielkość i wyjątkowość tej poezji. 

Zadałem sobie więc pytanie, w czym siła tych pięćdziesięciu siedmiu wierszy i myślę, że zgodzą się Państwo ze mną, że wyjątkowość tego materiału wynika ze znakomitego współgrania treści z formą i to w kilku przenikających się wymiarach.

Wiersze Tadeusza Zawadowskiego są poezja nader poważną i nawet po przeczytaniu wszystkich wierszy na raz poszczególne tematy, poszczególne obrazy, poszczególne odniesienia pozostają w pamięci i czas ich nie zaciera, a nawet odwrotnie – czas je wyostrza.

Michał Bukowski (z posłowia do książki)